Biz büyüdük ve kirlendi dünya .2

    Eskiden... Çok eskiden... Böyle başlayan her şey tuhaf bir hüzne bular oldu artık içimizi. Geçenler de bir sohbet esnasında anladım ki, 15 yıldan fazla süredir aynı kişilerle arladaşım, aynı kişiler dostum, en iyi vakit geçirdiğim kuzenlerim hala en iyi vakit geçirdiklerim. Hep aynı kitapları okumak hala aynı hazzı veriyorsa, çok aşırı demode olsa da aynı müzikleri dinliyorsam, hatta olayı abartıp fii tarihinden bu yana aynı adamı seviyorsam. Ee o zaman gayet kararlı, gayet stabil bir hayatım var.

  Herkes tanır kendini, ben de tanırım, kendimi de, etrafımdakileri de, iş yerinde bir arkadaşım, sosyal medya da gördüğü birkaç dizeyi okudu bana, geçenlerde. Şöyle başlıyordu "tehlikelisin dediler"
Yüzünde muzip bir gülümsemeyle okuyuverdi, dedim ki bunu okurken kimi düşündün, biraz daha güldü sanki, bekledim," seni "dedi. Tahmin etmiştim zaten.

   Ben bazen klasik vicdan muhasebesi işlerine giriyorum da. Mesela aklıma her türlü kötülük gelir benim. Sessiz, sakin görünsem de değilimdir. Sağ gösterip sol vurduğum olur, nadiren de olsa. Ama kimseye isteyerek, bilerek kötülük yapmam.

   İşte ben eskiden böyle değildim. Ne değişti de böyle oldum. Devir değişti. Hayat değişti. İnsanlar değişti. Yeni insanları hayatımızın merkezine almak zorlaştı. Çünkü sesli harfleri yazmaktan aciz, 150 karaktere bişeyler sığdırmaya çalışmakla başladı yeni arkadaşlıklar. Tanıştığımıza memnun oldum diyerek, bir sonra ki tesadüfen karşılamaya kadar ayrıldık, birbirimizden. İş hayatı girdi, en yoğun stresiyle, en çok ta böyle başladı herşey. Bizans oyunlarının tam da ortasında buldum kendimi. Herkeste birşeyler olma telaşı.

   İşte biz böyle değildik eskiden, güzeldik, çok güzeldik. Lokmalarımızı, oyunlarımızı, ders notlarımızı, kıyafetlerimizi, paramızı, sırlarımızı, sevdalarımızı paylaşırdık. Akşam gün bitince kalanları telefonda değil de, sabahın erken saatlerinde paylaşırdık. Bildiğimiz herşeyi paylaşmaya değer görürdük. Şimdi bildiklerimizi saklamak için, teknolojiden bile faydalanır olduk.
Bunlar hep ayakta kalma, aranan olma mücadelesi.

  Güzeldik biz eskiden. Şimdi çok eskilerden yanımda kalan herkese teşekkürler, onlar iyi ki varlar. İyi ki mesafelere rağmen, yaşadığım her şehre, her acıya, her güzel şeye ortak oldular. Kahrımı çektiler. Hepinize minnettarım. Onlar zaten kendilerini bilirler.