BEBEĞİ BIRAKIP İŞE DÖNMEK… :(

BEBEĞİ BIRAKIP İŞE DÖNMEK… :(

Hayatımda yaşadığım en büyük travma… Böyle başlıyor duygularım. Kızıma sahip olana kadar hiç anne olamayacağım diye çok ağladım, çok ağır kayıplar yaşadım ama hiçbiri bu kadar ağır bir travma yaratmadı bende. Doğumdan önce ve doğumdan sonra diye ikiye bölündü tüm hayatım. Doğum öncesi süt sağarım ne olacak, işe hemen dönerim ben, ücretsiz izin almam ki gibi ütopik düşüncelerim vardı benim. Ama evde o minik güzelliğe bakınca, koklayınca durdu dünya. Birçok anne gibi rahat koşullarda çalıştığım bir iş yerim yoktu her dakikası ayrı bir stresti ama işi seviyordum. Hem tamda doğum arefesi terfi etmiştim. Yasal doğum izni sonrası 2 ay ücretsiz izin ekleyip döndüm.

Döneceğim vakit yaklaştıkça uykusuzluğuma uykusuzluk ekledim. Nasıl giderim, neyle beslenir, biberon alır mı, saatler nasıl geçer, süt sağacak bir yer var mıdır soruları döndü dolaştı hergün, her gece her saat. İşi özlemiştim aslında hem bebekli hayat birazda uzun yıllar sonra anne olmanın verdiği tuhaflık beni yormuştu. Ama içim gitmiyordu işte işe…

İşe başlama günümde bir yıkımda çalıştığım yerin lokasyon olarak değişeceğini öğrenmek olmuştu. Ben sorularıma iş yerimin her yerini bildiğim için cevap bulmuştum. Toplantı odasında süt sağacaktım. Sık sık sağmak zorundaydım. 6 ay sadece anne sütü almalıydı dı dı .

İşe başladım arkadaşlarım yoktu, yaptığım işi bırakın neredeyse hangi sektörde çalıştığımı unutmuş gibiydim. Eski lokasyonuma göre kızıma kavuşmama 40 dakika daha eklenmişti. Annem ve babam bizde yaşamaya başlamışlardı. Ev ve iş düzenim tümden allak bullaktı. Evde ben seni böyle büyüttüm diyen anne, işte her saniye canı yanan ben. İlk gün sütümü büyük bir hayal kırıklığı ile lavaboda ağlayarak sağdım. Herkes sırtımdaki çanta ile 3 saatte bir nereye kaybolduğumu sordu. 6 aya çıkacak doğum izni  vaatleri 2013 te de vardı, hala var. İçimden işe, devlete, herşeye , herkese sövdüm süt sağarken. Baktım bu süt miktarımı etkiliyor. Kızımın çoraplarını kokladım, fotoğraflarına baktım.

Öğle yemeğimi en çok ihtiyaç duyduğum o günlerde bisküvi ile geçirdim. Yemek saatlerimi süt sağmaya harcadım.

Tarifi yoktu bu özlemin eve depar atarak geldim her gün. Sonra yeni annelik kısa sürede bitti. Artık eskiydim 1 ay geçtiğinde belki 700 çalışan olan ve büyük çoğunluğu bayan olan bu iş yerinde yönetici olmama rağmen, onca doğum izninden dönen personel varken, süt sağma odası neden yok olmalı mı? Gibi bir soru düşünmemiştim hiç. Olmalıydı ama hiç olmadı. Hatta çoğu minicik bebeklerine süt sağabilecek mola imkanına sahip değildi. Düzen böyleydi. Toplantılar nedeniyle gecikmeler başladı,

Eve döndüğümde süt sağmadığım için hayatımda ilk defa 40 derece ateşle kıvrandığım da oldu. Çok melankolik geldi belki yazdıklarım ama ben bu süreci böyle yaşadım. Sonra yeni iş arkadaşlarım oldu.

Alıştım kabullendim hatta şehir dışı görevlere gitmeye başladım, yatılı olmamak kaydıyla.

Bu kadar kalabalık bir iş yerinde dedikodu bolken arkamdan psikolojisi  bozuk her gün işyeri psikoloğuna gidiyor söylentileri aldı yürüdü. İş yeri psikoloğumuza özverisinden dolayı minnettarım. Bana hergün mail olarak randevu verir steril bir ortamda süt sağabilmem için odasını boşaltır ortadan kaybolurdu.

Hep söylerim adaletsizlik insanı en yıpratan duygudur. Neden bazıları 2 yıl izin kullanırken bazıları kullanamaz mesela. Herkesin evladı mis kokmaz mı yada herkesin evladı ilk 6 ay anne sütü ile beslenmeyi haketmezmi?

Neyse bu sitemlerin sonu gelmez.

Doğru olan bebeklerin ilk 2 yıl mutlaka anne ile olmasıdır. Ama benim gibi özel sektörde çalışıyorsanız,  kariyer nankör bir gelişim sürecidir diyerek 2 yıl sonra yılları çöpe atmayıp sıfırdan başlamak yerine biraz travma yaşayıp işe dönmek tek çarenizdir.