Bir Minik Selimhan Doğdu 15.01.2016

Bir Pazar sabahından herkese günaydın. Yazacak çok şey birikmesine rağmen uzun bir süredir, artık hiçbir şeye yetişemez olduğumdan yazmaya da zaman ayıramadım. Malum kış başladı, hastalıklar başladı. Bizim ev sırayla grip ve türevlerinden nasibini aldı, almaya da devam ediyor. Ufaklık ta 1 yaşı gelmeden ilk hastalığı ile savaşma sınavından bugün inşallah başarılıyla geçecek. 3 gündür yüksek ateşle yaşamaya çalışıyor. Her ne kadar yıpratıldıklarını bilsem de kan tahlillerini ve muayenesini dün yaptırdık.

  Muhtemelen viral bir enfeksiyonu var. Çok şükür ki antibiyotik gerekmeden atlatacak, umarım… Bol miktarda, anne sütü, ateş bantları ve duş ile atlatmaya çalışıyoruz. İştah sıfır, sadece emiyor. Çocuklar hasta olunca insanın içi kaldırmıyor. Hele bir de hasta iken bırakıp işe gelmek zorundaysanız. Dokunsalar ağlayacak kıvama geliyorsunuz.

    Neyse sabah sabah bana işi gücü bırakıp yazdıran asıl mesele ye gelelim. 15.01.2016 da saat tam 10:00 da ailemize yeni bir minik katıldı. Selimhan… Sağlıklı, mutlu severek, en çok ta sevilerek geçireceği bir ömrü olsun. 3 yıldır bekliyorduk O’nu, İyi ki geldi. Ne iyi etti de geldi. Mis gibi kokusu içime doldu. Onca katı yüreklisin, buz gibisin söylemlerine inat, kucağıma aldığım, doğumhaneden çıktığında görür görmez neredeyse ağlayacağım kadar, bitmek tükenmek bilmeyen bir bebek açlığım var benim.

  Dün bizim ufaklık hasta diye gidip göremedim, bu sabah özledim. İnsan kendi doğurmasa da kaygılara da kapılıyor anne olunca, mama verdiler mi acaba kuşkusu ile hemşireye neredeyse aslan kesildim hastanede. Bana her çektiğiniz fotoğrafı yollayın diye deliye döndüm.  Seviyorum ben çocukları yaa… Doymuyor, doyamıyorum.

Anne babalarına aldırış etmeden sokakta tanımadığım çocukları kucaklayıp sevmek istiyorum. Nasıl bir açlık çözemedim. Yazın kuzenimin bebeğini kucağına almıştım da, abla doymadın mı, hatta bıkmadın mı? Demişti. Hayır bıkmak kısmını duymak bile istemiyorum. Doymak ta sanırım mümkün olmuyor.

  Selimhan’ı çok hayallerle bekledik biz, heyecana kapıldık. Sanki kendi çocuklarımdan biri gibi, şu hafta da doğarsa bu kadar kilo olur mu diye ince hesaplara giriştim. Kendi çocuklarımda farklı kaygılarım var dı da hiç kilolarını düşünmedim aslında.

   Şimdi sırada beklediğim iki minik daha var. Onlar da benim nihahaha…. Hepsi benim, doymuyorum uleyn… Hepsini istiyorum, daha çok istiyorum. İçim deki bebek özlemine, çocuk sevgisine engel olamıyorum. Umarım bizim onları düşündüğümüz ağladığında içimiz eridiği kadar çok sevildikleri bir ömür sürerler.

Umarım her şey hep diledikleri gibi olur…  Gelecek onlara hep gülen yüzünü gösterir.